Terwijl bedrijven forse bedragen investeren in het afdekken van privacy-risico’s door middel van beveiligingsopties, digitale coderingstechnieken en data-verzekeringen, is het toch altijd weer de menselijke factor die voor de grootste, ongewilde risico’s zorgt.
Vorige week genoten we van een weekje kantoorvakantie en brachten we een paar dagen door in het noorden van ons mooie land. Al wandelend door de Amelandse duinen het hoofd leeg en het lijf moe makend, een prettig tegenwicht voor ons kantoorwerk.
Dan sta je aan het ontbijtbuffet in de rij voor een lekker gebakken eitje en valt je op dat de heren die voor je aan de beurt zijn blijkbaar zakelijk in het hotel verblijven. Er wordt druk gepraat over accounts, relaties en acquisitiegesprekken. Namen van contactpersonen en andere vertrouwelijke informatie vliegt me om de oren terwijl de heren alleen oog hebben voor de bak met roerei. Terwijl we doorschuiven richting gebakken spek verneem ik ongewild dat de vrouw van een van de contactpersonen ernstig ziek is geweest, dat Jan van inkoop bij klant x toch wel een zeur is die je vooral zijn zin moet geven én dat het bedrijf waar deze heren bij horen toch wel financiële zorgen tegemoet gaat als ze een andere deal niet binnenkort binnenslepen.
Als ik na mijn ontbijt terugloop naar het trappenhuis zie ik een duidelijk bord waarop staat welke bedrijven er aanwezig zijn: contextueel is het makkelijk te herleiden van welk bedrijf deze twee heren waren.
Hoewel je als werkgever blij mag zijn met dergelijke gedreven en gepassioneerde werknemers, is ook weer duidelijk dat het instrueren over én handhaven van regels rondom communicatie over privacygevoelige en bedrijfseconomische informatie in openbare gelegenheden van belang is. Het opstellen van goede bedrijfsregelingen en deze vervolgens ook goed implementeren in de arbeidsrechtelijke verhoudingen is op dat punt essentieel.
Meer weten? Vraag het gerust aan Rob, hij is weer helemaal uitgerust!
