Recent was ik (Rob Bruls) op pad voor een cursus actualiteiten pensioenrecht. Aangezien ik ruim op tijd was voor aanvang van de cursus had ik nog even gelegenheid om in de hal van het hotel een krant door te bladeren. Daarbij werd mijn aandacht getrokken door een artikel in het Algemeen Dagblad van 20 november 2018.
Een marketingbedrijf verkeerde, na het verlies van een aantal klanten, bedrijfseconomisch in zwaar weer. Conclusie was dat er medewerkers moesten vertrekken. Normaal gesproken maken directie en management een plan de campagne om vervolgens volgens de wettelijke regels ontslag van een aantal medewerkers voor te bereiden en uit te voeren. Bij het betreffende marketingbedrijf kwam het voltallige personeel bij elkaar, werd vergaderd en moest iedere medewerker één of meer namen van collega’s op een post-it noteren waarvan hij/zij vond dat die collega zou moeten vertrekken. Na de vergadering werden de stemmen geteld en kwamen alle medewerkers weer bij elkaar.
Degenen die voor lopende projecten geen meerwaarde hadden en waren “weggestemd” konden vertrekken. Dat gebeurde ook. De weggestemde collega’s vertrokken op korte termijn bij het bedrijf. Een opmerkelijk initiatief. Zeker vanuit juridisch perspectief. Bekeken vanuit het ontslagrecht is een dergelijke aanpak juridisch niet mogelijk, tenzij de werknemer die moet vertrekken er uitdrukkelijk mee instemt. Des te opmerkelijker dat het binnen dat marketingbedrijf, een jonge kleine organisatie met een specifieke bedrijfscultuur, werd gerealiseerd.
Misschien stof tot nadenken voor de Tweede Kamer als straks het wetsvoorstel Wet arbeidsmarkt in balans wordt behandeld, waarin ook wijzigingen in het ontslagrecht op de agenda staan.