Het zat er al langer aan te komen en op 1 juli 2011 was het dan zo ver:de kantonrechtersgrens ging omhoog. Dit betekent dat civiele vorderingen tot € 25.000,00 nu onder de bevoegdheid van de kantonrechter vallen. Eerst was dat maar tot € 5.000,00. Wat betekent dit?
Onder meer dat bij de meeste civielrechtelijke zaken die onder deze grens vallen een advocaat niet meer verplicht is! Je mag als burger zelf naar de kantonrechter stappen en je zaak voorleggen.
Toch procederen we zelf geregeld bij de kantonrechter, niet alleen in civiele zaken, maar ook bijvoorbeeld in arbeidsrechtkwesties en huurzaken, zaken die op grond van hun wettelijke context al sinds lange tijd bij de kantonrechter worden behandeld. Maar ook veel zaken waar door mensen onze hulp in wordt geschakeld, ondanks dat dit niet verplicht is. Want iets mogen wil nog niet zeggen dat het verstandig is om het te doen.
Stel bijvoorbeeld: je hebt onenigheid met de leverancier van je nieuwe keuken. Jij vindt dat de keuken niet deugdelijk is opgeleverd en betaald dus (een deel) niet en de keukenleverancier spreekt jou op je beurt aan als wanbetaler. Grote kans dat je zaak dan nu aan de kantonrechter kan worden voorgelegd. En dan hoef je dus geen advocaat, en je denkt: nou, dat is alvast mooi bespaard. Maar vergeet niet dat ook de kantonrechter nog steeds een rechter is, en dus door een sterk juridisch gekleurde bril naar de zaak kijkt. En hoe voel jij je dan, als ter zitting termen als “ingebrekestelling”, “non-conformiteit” en “wanprestatie” door de ruimte vliegen? Als aan de andere tafel wel een advocaat of jurist zit die je het vuur aan de schenen legt?
Nu zijn kantonrechters doorgaans heel menselijk in de wijze waarop een zitting en procedure verloopt, ze zullen je niet de deur wijzen als je uit onwetendheid een kleine fout maakt: maar ze mogen je ook niet “helpen”. Het is immers je eigen keuze je niet te laten vertegenwoordigen en je draagt van die keuze dan ook zelf de risico’s. We hebben het al een paar keer meegemaakt dat mensen pas na een door hen zelf of welwillende vriend of buurman gevoerde procedure bij ons kwamen met het verzoek of wij niet tegen het vonnis van de kantonrechter in hoger beroep kunnen gaan, nadat de zaak in eerste aanleg mis was gelopen. En ja: natuurlijk kunnen we dat doen en gelukkig mag je in hoger beroep de zaak als het ware helemaal over doen, dus er is niets verloren behalve heel veel tijd en kosten. De procesgang in hoger beroep is namelijk veel formeler en kent meer processtappen, het griffierecht is hoger en de tijd die met een dergelijke procedure gemoeid gaat is aanzienlijk langer dan de oorspronkelijke kantonrechtersprocedure.Bovendien ben je dan in eerste aanleg al veroordeeld tot bijvoorbeeld het betalen van de kosten van de andere partij en dat zul je doorgaans meteen moeten betalen, ook al ga je in hoger beroep.
Al met al blijft ons advies dan ook: zoek ook bij een kantonrechtersprocedure vakkundige hulp. Je bespaart jezelf veel ellende en onnodige kosten. En het voordeel is dat de verhoogde grens ook voor ons de gang naar de informelere kantonrechter sneller en makkelijker maakt in veel zaken. Of we komen samen met een cliënt tot een tussenoplossing, waarbij je na voorbereiding door ons, toch zelf de zitting gaat doen. Flexibiliteit en snelheid is de winst van een kantonrechtersprocedure, en daar kan je zo optimaal van profiteren, zonder dat je juridische belangen geschaad worden.
Oorspronkelijk gepubliceerd op 26 juli 2011